Sen drugi.

Byłam samotna. Bardzo samotna. Nie dopuszczałam do siebie tej myśli będąc wśród ludzi. W natłoku codziennych spraw i szpitalnej bieganiny, moje życie osobiste spychałam do tej szufladki z tyłu głowy, której miałam ochotę nigdy nie otwierać. Przeraźliwa pustka. To przychodziło nagle, właśnie w takich momentach jak ten- ślub, chrzciny, rocznica ślubu rodziców, walentynki, Święta… Wtedy najbardziej doskwierała mi samotność. Brak drugiej osoby, męskiej dłoni splecionej z moją. Pod ostrzałem pytań i natarczywych spojrzeń ugiąłby się najtwardszy, ale nie ja. Nie Cecylia Niedźwiedzka, kasztanowa pani chirurg.

- Dlaczego nie przyprowadziłaś ze sobą jakiegoś mężczyzny?- donośny szept ciotki Pelagii słychać było w każdym zakątku sali balowej.

- Dobrze mi samej.

- Bzdura. Masz 35 lat. Najwyższy czas przedstawić rodzinie kawalera!

- Nie mam żadnego kawalera. I nie będę mieć.

- Przecież wiesz…

- Na pewno wiem jedno. Tak wybrałam i tego się trzymam. W moim życiu jest miejsce tylko na pracę i szpital.

Tak skutecznie uciszona ciotka poległa, oddalając się do swojego miejsca przeznaczenia jakim było stoisko z kalorycznymi ciastkami. A ja oddałam się rozmyślaniom nad kieliszkiem wódki, łaskawie wypełnionym przez starszego jegomościa siedzącego po mojej prawicy.

Zaciekawione spojrzenia mężczyzn, zażenowanie kobiet, wytykanie palcami przez dzieci i stare ciotki. Tak przedstawiało się moje świętowanie z nowożeńcami. Byłam zła na siebie że przyjęłam zaproszenie kuzynki, zamiast wykręcić się nocnym dyżurem. Teraz musiałam udawać że nie widzę tego chorego zainteresowania moją staropanieńską osobą. A wbrew pozorom, nie było to łatwe. Choć zgrywałam twardziela i rodzina sądziła, że ciągłe żartowanie na mój temat spływa po mnie jak po kaczce, czułam się z tym źle.

Bezowocne rozglądanie się na boki w poszukiwaniu skądkolwiek ratunku, sprowadziło na mnie jeszcze większe nieszczęście. Pijany wujek Włodek zmaterializował się obok, nachalnie proponując taniec. Nie przejmował się za bardzo moim dystansem i delikatnym, lecz systematycznym spychaniem jego brudnych łap z tyłu mojej sukienki. Gdy uznałam że dłużej nie wytrzymam tej farsy, odwróciłam się na pięcie i przy ostatnich taktach „Majteczki w kropeczki” opuściłam przyjęcie. Rozedrganymi palcami zapięłam swoje okrycie wierzchnie, zdjęłam z opuchniętych stóp niewygodne szpilki. Cicho przełykając łzy, ruszyłam w dół ulicą, chcą przed snem przewietrzyć obolałą głowę, z której alkohol parował w tempie zdecydowanie zbyt wolnym.

*

Moja nocna przebieżka wycelowana w ukojenie skołatanych nerwów miała się ku końcowi. Zdyszany i zmęczony szedłem w kierunku domu. Zamyślony dopiero po chwili dostrzegłem Ją. Kasztanową. Szła niepewnie, lekko się zataczając, po drugiej stronie ulicy. Gdyby nie szopa bujnych rudo-brązowych włosów i pijany śpiew, nie poznałbym towarzyszki wczorajszego bezsennego poranka. Przystanąłem, lekko zdziwiony i zaciekawiony tym widokiem. Krzywo zapięta marynarka, szpilki niesione w ręce, torebka ciągnięta za sobą… Tyle udało mi się wyłapać w świetle miejskich latarni.

- Hej!- zawołałem, a ona ze zdziwieniem odwróciła się w moją stronę i wytężyła wzrok, próbując dojrzeć w półmroku coś poza zarysem wysokiej sylwetki.

- Hej!- odpowiedziała grobowo, pociągając nosem.

- Co robisz o tej porze z butami w ręce?- zacząłem rozmowę z głupia franc, bo właściwie…to co mi szkodziło?

- Idę- odpowiedziała zgodnie z prawdą, wzruszając ramionami.

- Mogę przejść na twoją stronę chodnika?

- Jeśli musisz. Tylko mnie nie zgwałć- zaśmiała się, po czym dostała czkawki.

- Muszę. To znaczy… chcę- zrobiłem dwa susy i już stałem naprzeciwko Kasztanowej. Spojrzała na mnie skonsternowana.

- Cholera. Miałem na myśli że chcę cię odprowadzić do domu. Nie że chcę cię…no wiesz- plątałem się w słowach, pod siłą jej ciemnego spojrzenia.

- Ale ja cię przecież nie znam- wbiła we mnie oskarżycielski palec i zmarszczyła czoło w zastanowieniu.

- Widziałem cię- zabrzmiało to jeszcze gorzej niż wcześniej, do tego stopnia, iż poczułem się totalnym idiotą- nie pozwolę o tej porze pijanej kobiecie wracać samej do domu- wybrnąłem z sytuacji, kończąc wypowiedź głębokim wydechem.

- Wcale nie jestem pijana- zaprzeczyła, pocierając i tak już rozmazany makijaż- gdzie mnie widziałeś? Jesteś jakimś stalkerem?- mruknęła i lekko się zachwiała. Jednak widząc wyciągniętą w pogotowiu moją dłoń, oprzytomniała i ruszyła z miejsca, zapominając o zadanym przed chwilą pytaniu. Szedłem obok w milczeniu, odbierając brak sprzeciwu jako przyzwolenie na moją obecność. Kilka razy otwierałem usta, w poszukiwaniu odpowiednich do sytuacji słów. Ale nie bardzo wiedziałem o czym mielibyśmy rozmawiać. Spojrzałem na nią z profilu. Z bliska mogłem dojrzeć kilka zmarszczek, zupełnie nie krytych pudrem jak to zazwyczaj robiły kobiety. Na delikatnej twarzy uśmiechały się samotne piegi, a długie rzęsy przykrywały piękne, choć zaczerwienione oczy. Musiała długo płakać. I dużo wypić.

- Nie przyglądaj mi się tak, bo cię oczy rozbolą- westchnęła ciężko i odwróciła się do mnie twarzą.

- Dlaczego płakałaś?- spytałem wprost, odczuwając nagłą potrzebę przytulenia tego kobiecego ciała. Ale tego nie zrobiłem.

- Miałam powody.

- Czy coś się stało?- próbowałem delikatnie wybadać nieznajomą, która za wszelką cenę starała się zatrzeć wyrazy bólu na swojej twarzy.

- Ja się stałam- odpowiedziała zagadkowo- tu mieszkam, panie Sherlocku. Do drzwi też chcesz mnie odprowadzić?- zaśmiała się cicho, ukazując uroczy dołeczek w policzku.

- Chyba już trafisz- odwzajemniłem uśmiech, co było zadziwiająco proste. Jak oddychanie.

- W takim razie dobranoc.

- Dobranoc- szepnąłem i odprowadzałem ją wzrokiem- czy jutro też wybierasz się na spacer o wschodzie słońca?- krzyknąłem za nią, gdy znikała w klatce. Zaskoczona odwróciła się.

- Miałam dobre przeczucie że jesteś stalkerem- zaśmiała się.

- Bo wiesz, z chęcią się przyłączę- pomachałem na pożegnanie i wróciłem do uśpionego domu, z przyklejonym do ust uśmiechem.

~*~

No i co Dzióbki, będziecie tu dalej? :)

Mecz otwarcia zmiażdżył system. 

Pati, teraz żałuję że nie przyjęłam zaproszenia! :(

Zazdroszczę wszystkim atmosfery, bo wiem po pięciosetowym Boju o Jabłka co mogło się tam dziać :D

Oby tak dalej do złota!

Całuję, S. :*